kör kuyuların sessizliği çökmüş geceye

çelenkler gölgeliyor ruhumun sadeliğini

ufkumun girdabına girmişim

bir serinlik arıyorum eflatun vakitlerde

tebessüme hasret çeken dudaklarım

küskündür bu dünyaya

incecik bir gülün bir feryat kurşunuyla yıkıldığını

gören gözlerim küskündür bu dünyaya

gün ağardığında düzdüğüm heceleri

hava karardığında sessizce yiyorum

kimsenin haberi olmuyor aşktan ve şiirden

kalbim bir de kurşun kalem

açıktan haykırıyor aşkın ve şiirin kimsesizliğini

Mustafa KÜÇÜKTEPE