Sizin hiç babanız öldü mü?
Benim bir kere öldü kör oldum
Yıkadılar aldılar götürdüler
Babamdan ummazdım bunu kör oldum”
Cemal Süreya

bütün babalar ölür
biraz ebemkuşağı
yeşil zeytin gözlerinde hüzün

incir ağacının altında yatan narin/
kaşlarının kıvrımı çandarlı körfezi

bin yıllık zeytin ağacının kırılan dalları
kırılan bir ömrün yapraklarıyla öylece durur

ölür
bütün babalar ölür.  

Halim Yazıcı

Babalar ölürse çocukları yetim kalır ve kör olur gözleri çocukların, dünyaları kararır. Yağmur yağmadığında toprağın kuruduğu gibi yürekleri kurur. Dünyalarını aydınlatalım, karanlıkta kalmasın hiçbir yetim çocuk.

Benim de annem öldü ben öksüz kaldım. O zaman anladım ölümün acısını. Yürekte nasıl bir sancı nasıl bir sızı olduğunu. Yetimlerin sancısını yüreğimizde hissedelim. Onların acısını paylaşalım sızısını hafifletelim.

Çocuklarımıza paylaşmayı öğretelim. Ekmeğimizi bölüşmeyi öğretelim. Yardımlaşmayı öğretelim. Sevdiğimiz şeylerden vermeyi öğretelim. Bunu yap diyerek değil bizatihi yaparak yaşatarak öğretelim. Çocuğumuz kendisi versin ne verecekse. Oyuncağını vermeyi öğretelim. Çikolatasını, parasını vermeyi öğretelim. Gönülden vermenin ne demek olduğunu yaşayarak öğretelim.

Peygamberimizin müjdesine ulaşalım.  “Kendi yetimini veya başkasına ait bir yetimi himaye eden kimseyle ben, cennette şöyle yan yana bulunacağız.” Hadisin ravisi Malik İbni Enes, -Peygamber Aleyhisselam’ın yaptığı gibi- işaret parmağıyla orta parmağını gösterdi. (Müslim, Zühd 42.)

Yetimlerin gönül dünyalarını aydınlatalım. Hayallerini gerçekleştirelim. Onların dünyalarına dokunalım. Hayat tuvallerine bir fırça darbesi vuralım. Bu fırça iyilik darbesi olsun. Güzel anılar çizelim tuvallerine.

Haydi yetim başı okşayalım. Onlara birer mont alalım. Onlara kalem alalım, silgi alalım, defter alalım, kitap alalım. Onları okula gönderelim. Onlara yer bulalım, yurt bulalım. Onlara burs verelim, burs bulalım. Onları ortada yapayalnız, kimsesiz bırakmayalım.

Kanayan şehirler var, kanayan yürekler var. Merhem olalım kanayan gönüllere. Artık yetimler üzülmesin, kanamasın, ağlamasın, çünkü biz varız.

şehrin en kanayan yerinde açtı

gülleri yetim çocuğun

kopardı akşamından yürüdü

söyledi en sessiz şarkılarını

taş yollarında şehrin antika köşelerinde geceledi

çiçeklenmiş ağaçları kokladı

annesinin yüreğini çekti içine soluklandı

titredi üşüdü ağladı

satmak istedi moraran hayallerini

ve yürüdü ıslak düşüncelerle

şehrin en kanayan yerine

Mustafa KÜÇÜKTEPE

https://www.kayserianahaber.com/-yeni-sizin-hic-babaniz-oldu-mu-_m5040.html?yazar=2509